Til bjargar Orkuveitunni

Auðvitað er ég ekkert frábrugðin öðrum tækjasjúklingum þegar ég segi einfaldlega "já - takk" en eitthvað hlýtur tækið að eyða af rafmagni.

Ég er nú reyndar enn að bíða eftir að túbusjónvarpið gefi upp öndina til þess að hafa afsökun til þess að "fjárfesta" í ný tæki sem er örlítið þynnra, skarpar og fallegra.

Stærsti skjár í heimi

Áramótaheitið frágengið

 

Það var góður dagur í gær þegar ég kláraði áramótaheitið fyrir árið 2008.  Það var ekki til neins að bíða og afsakanabankinn var uppurinn og því var mér ekki til setuna boðið og best að drífa sig af stað.  Mörgum finnst eflaust ekki mikið til áramótaheitsins koma en fyrir mig var þetta bara hið mesta afrek.

Áramótaheitið 2008 var að ganga upp á fjall okkar reykvíkinga þ.e Esjuna.

Í gær fór átak af stað í vinnunni með það mikla markmið að ganga á Hvannadalshnjúk í lok apríl.  Æfingar eða undirbúningur hófst í gær laugardag með því að hittast við Esjurætur kl 09.00 og ganga upp að "Steininum" sem er ofarlega í fjallshlíðum Esjunnar.

Reyndar verð ég að játa það að ég hafði ekki hugmynd um hvar þessi umræddi "Steinn" væri á fjallinu og þegar ég var kominn upp í miðja fjallshlíð þá sá ég ekkert nema steina og þar var meðal annars "Formannssteinninn" og þeir sem ég hitti sem annaðhvort tóku framúr mér eða þeir sem voru að koma niður var svarið alltaf hið sama "hann er bara rétt hérna fyrir ofan" og eftir þær upplýsingar get ég ekki sagt annað en að setningin "rétt hérna fyrir ofan" er ansi teygjanlegt, svo ekki sé nú meira sagt.  En mikið var nú samt skemmtilegt að komast á áfangastað eins og sést á myndinni hér að ofan, þá er þar fríður hópur fólks sem hittist hjá "Steinunum" og vorum við svo heppinn að vinur okkar og starfsfélagi var með myndavélasíma til þess að festa afrekið á filmu (eða öllu heldur minniskubb :-)

 

 

Skemmtilegur annál hjá vefÞjóðviljanum þetta árið.

 Það er skemmtileg upprifjun á árinu nú á vefÞjóðviljanum, nokkrar tilnefningar þar fá mann til þess að brosa út í annað.  Hægt er að skoða annálinn með því að smella hér.

66 orðuveitingar frá forseta - tilefnislausar?

Ég tók til gamans saman lista yfir þá einstaklinga sem ég get ekki betur séð en hafi fengið orðuveitingar frá forsetanum á árunum 2000 til 2007.  Mér telst til að þetta séu í kringum 66 einstaklingar sem hlotið hafa þann vafa sama heiður að fá orðu fyrir það eitt að hafa mætt til vinnu, unnið störf sín og þegið laun fyrir. 

Sérstaka athygli vekja fjórar veitingar til fv. formanna orðunefndar og forsetaritara, merkilegt það.

Hugsanlega væri rétt að orðunefnd þyrfti að skila rokstuðningi á tillögum sínum sem birtur yrði almenningi t.d á heimasíðu forsetaembættisins (www.forseti.is)

2007

Sturla Böðvarsson, forseti Alþingis, 

Guðrún Kvaran orðabókarritstjóri,

Margrét Friðriksdóttir skólameistari,

Sverrir Hermannsson safnamaður,

Gunnlaugur Claessen, forseti Hæstaréttar,

Einar Sigurðsson, fv. landsbókavörður,

Helga Steffensen, brúðuleikstjóri,

Hermann Sigtryggsson, fv. æskulýðs- og íþróttafulltrúi,

Kristín Ingólfsdóttir, háskólarektor,

Bolli Þór Bollason ráðuneytisstjóri,

Margrét Eybjörg Margeirsdóttir félagsráðgjafi

Þórir Stephensen fyrrv. dómkirkjuprestur og staðarhaldari í Viðey.

2006

Margrét Indriðadóttir, fv. fréttastjóri.

Anh-Dao Tran, kennslufræðingur og verkefnisstjóri,

Hjálmar Jónsson, dómkirkjuprestur,

Jóhannes Bergsveinsson, fv. yfirlæknir,

Margrét Hallgrímsdóttir, þjóðminjavörður, Reykjavík,

Örnólfur Thorsson, forsetaritari,

Sr. Bernharður Guðmundsson, rektor,

Guðni Ágústsson, landbúnaðarráðherra,

Vigdís Magnúsdóttir, fv. forstjóri Landspítalans.

 

2005

Sr. Auður Eir Vilhjálmsdóttir, prestur,

Kristján Þór Júlíusson, bæjarstjóri

Markús Sigurbjörnsson, forseti Hæstaréttar,

Valgerður Sverrisdóttir, ráðherra,

Örlygur Kristfinnsson, safnstjóri,

Halldór Ásgrímsson, forsætisráðherra,

Guðbjörg Kristjánsdóttir, forstöðumaður Gerðarsafns,

Jóhann R. Benediktsson, sýslumaður á Keflavíkurflugvelli.

 

2004

Ellert Eiríksson fv. bæjarstjóri,

Margrét Gísladóttir forvörður,

Ragnheiður Sigurðardóttir hjúkrunarforstjóri

Tryggvi Gíslason fv. skólameistari.

 

2003

Berglind Ásgeirsdóttir aðstoðarframkvæmdastjóri OECD,

Grímur Gíslason fréttaritari,

Guðmundur H. Garðarsson fv. alþingismaður,

Sigrún Klara Hannesdóttir landsbókavörður,

Gunnar Snorri Gunnarsson ráðuneytisstjóri, Reykjavík,

Halldór Haraldsson skólastjóri,

Haraldur Stefánsson slökkviliðsstjóri

Hulda Valtýsdóttir fv. formaður orðunefndar.

 

2002

Garðar Gíslason hæstaréttardómari,

Stella Guðmundsdóttir fyrrverandi skólastjóri,

Ásgeir Pétursson fv. formaður orðunefndar,

Gunnsteinn Gíslason oddviti í Árneshreppi á Ströndum.

Ólafur Jónsson fv. bæjarfulltrúi,

Valgeir Þorvaldsson forstöðumaður Vesturfarasetursins,

Þórir Einarsson ríkissáttasemjari, Reykjavík.

 

2001

Sigurður Hallmarsson fv. skólastjóri

Björn Jónsson fv. prestur,

Egill Bjarnason ráðunautur,

Ingibjörg Pálmadóttir fv. ráðherra,

Stefán Baldursson þjóðleikhússtjóri,

Svavar Gestsson sendiherra og fv. ráðherra, Reykjavík,

Þorsteinn Gunnarsson rektor,

Stefán Lárus Stefánsson, forsetaritari.

 

2000

Ólafur Haukur Árnason ráðunautur,

Þorkell Bjarnason ráðunautur,

Bolli Gústavsson, vígslubiskup Hólum í Hjaltadal,

Halldór Ásgrímsson, utanríkisráðherra,

Halldór Blöndal, forseti Alþingis

Herra Jóhannes Mathijs Gijsen, biskup kaþólskra,

Herra Karl Sigurbjörnsson, biskup,

Sigurður Sigurðsson, vígslubiskup, Skálholti,

Sigurgeir Sigurðsson bæjarstjóri, Seltjarnarnesi

Sólveig Pétursdóttir, kirkjumálaráðherra.

3 fá orðu fyrir það eitt að mæta til vinnu !

Orðuveitingar forsetans verða æ meira hlátursefni eftir því sem fleiri fá orðuna.  Með gegndarlausu austri orðunnar verður hún marklaus með árunum.  Því skal gæta hófs og aðeins veita þeim orðu sem unnið hafa til hennar.

Það vekur sérstaka athygli að í þessum hóp er fólk sem nær einungis fær orðu fyrir það eitt að mæta til vinnu, sinna störfum sínum og þiggja laun fyrir.  Eða allavega get ég ekki séð neina aðra ástæðu fyrir því að

Bolli Þór Bollason ráðuneytisstjóri, Margrét Eybjörg Margeirsdóttir félagsráðgjafi og

Þórir Stephensen fyrrv. dómkirkjuprestur og staðarhaldari í Viðey fengu orðu í dag.

Aðrir sem veittir voru orðu voru

Bjarni Ásgeir Friðriksson íþróttamaður og ólympíuverðlaunahafi, Björgvin Magnússon fyrrv. skólastjóri, Erlingur Gíslason leikari fyrir framlag til íslenskrar leiklistar og menningar, Inga Lára Baldvinsdóttir sagnfræðingur, Ingibjörg Þorbergs tónskáld fyrir framlag til íslenskrar tónlistar, Ólafur Elíasson myndlistarmaður, Sigríður Pétursdóttir bóndi, Sigrún Eldjárn rithöfundur.

Þau eru að sjálfssögðu öll vel að orðunni kominn.  En hvar eru allir þeir sem unnu einhverskonar hetjudáð á árinu?  Voru enginn slík verk unninn og hvar eru til dæmis orður til þeirra sem stóðu sig með prýði á ólympíuleikum fatlaðra, svo eitthvað sé nú nefnd.

Það er hreinlega orðinn spurning hvort maður þurfi ekki að fara senda inn á skrifstofu orðunefndar umsóknir í hvert skipti sem einhver gerir eitthvað gott þ.e annað en að mæta til vinnu!  Reyndar finnst mér orðið löngu tímabært ég hljóti orðu fyrir störf mín

 

 

Ellefu sæmdir heiðursmerkjum

Kryddsíld og áramótaskaupið - Tveir umdeildir þættir á sama degi

Það væru ekki merkileg tíðindi að Stöð2 og Rúv væru að sýna "ódýra" og lélega innlenda dagskrágerð nema fyrir það eitt að báðir þættirnir voru sýndir á sama degi.

Fyrst ber að nefna Kryddsíld Stöðvar 2

Það vantaði hæfan stjórnanda til þess að stýra þessum þætti, að horfa upp á Sigmund Ernir eyðileggja algjörlega spjall stjórnmálaleiðtoga landsins var hreinlega grátlegt.  Með egin ego-i hefur hann rutt úr vegi öðrum stjórnanda þáttarins.  Hingað til hafa þeir verið tveir stjórnendurnir, sem komið hafa að málunum oft frá mismunandi sjónarhornum.  Reyndar vakti það einnig athygli mína hvað þjónarnir höfðu í fullu fangi með að skenkja í glas þáttarstjórnandans, og merkilegt að Steingrímur skildi ekki gera athugasemd við það.

Annað atvik í Kryddsíldinni sem vakti athygli og kom manni hreinlega til þess að hlægja var yfirlýsing yfir mótmælanda landsins Steingríms J. Sigfússonar, það skildi öllum vera það ljóst að hann var ekki í boði Alcan og væri ekki að tjá skoðanir þeirra heldar var hann boðberi enginn skoðana.   Reyndar kom fram að hann hafði átt í erfiðleikum með að taka ákvörðun um hvort hann ætti yfir höfuð að mæta í þáttinn eða ekki vegna þess að Alcan væri að styrkja þáttinn og lagði hann hreinlega til að kannað væri hvort það væri eðlilegt fyrirtæki gæti keypt/styrkt þætti með þessum hætti.  Reyndar man ég ekki eftir því að Steingrímur hafi verið á móti því að ORA styrkti þáttinn í mörg ár..... það er kannski ekki sama hvaða fyrirtæki það er?

Áramótaskaup ársins 2007

Þetta var hreint út sagt lélegasta skaup sem ég hef á ævi minni séð.  Hér á heimilinu var hlegið afskaplega lítið ef bara nokkuð.  En við getum hinsvegar glaðst yfir því Kaupþingsauglýsingin var mjög fyndinn svo var Remax auglýsingin mjög flott og skemmtileg frumsýning það.

Ég reyndar skil ekki hvað það er svona viðkvæmt hjá fólki að það komi smá hlé í áramótaskaupið - Rúv fékk þó eitthvað til baka af þessum tugum milljónum sem það brenndi við gerð áramótaskaupsins.  Þeim peningum hefði svo sannarlega verið betur varið í önnur verkefni ! svo ekki sé nú meira sagt.  Spurning hvort landinn hefði ekki hlegið meira ef það hefðu verið sýndar klippur af mistök í fréttatímum, spaugstofunni og loks áramótaávarp útvarpsstjóra!

(Sagt er að skaupið í ár hafi kostað 84 milljónir - ef það er rétt ætti útvarpsstjóri hreinlega að segja af sér og skammast sín)

Enginn áhætta

Enginn áhætta - aukinn ábyrgð.

Það verður seint sagt um Árna Ómar og félaga hans að þeir séu ekki allir að vilja gerðir svo hægt sé að kveikja upp í áramótabrennum höfuðborgarbúa.  En í þessum málum má alls ekki taka neina áhættu því ábyrgðin er mikill sem hvílir á slökkviliði, lögreglu, veðurathugunarfólki og að ógleymdum brennustjórunum.  Því ef eitthvað færi úrskeiðis þá er þetta fólk sem höfuðborgarbúar myndu fyrst benda á og segja "af hverju leyfðuð þið að kveikja - þetta er ykkur að kenna".

Ég tel að þessi ákvörðun hafi síður en svo verið tekinn í fljótfærni heldur hefur hún án efa verið tekinn að vel yfirlögðu ráði. 

Eins og eitthvert tryggingarfélag sagði eitt sinn "þú tryggir ekki eftir á" eða eins og Bibba á Brávallargötunni sagði eitt sinn..... " það er of seint að byrgja barinn þegar barnið er dottið í það"

Ég læt það ógert að segja hvort orðatiltækið er betra þó það síðarnefnda komi manni frekar til þess að brosa, ég virði þá niðurstöðu sem Árni Ómar og samstarfsfólk hans hafa ákveðið og fanga því að ekki sé tekinn nein áhætta í þessum málefnum.

Engar brennur í Reykjavík

VARÚÐ - VARÚÐ, Hætta á ferð (úlfur úlfur)

Það mætti halda að þeim hefði verið gefin stórgjöf s.s. hest, utanlandsferð eða jeppa miðað við fréttaflutningin af þessari gjöf og ég tala nú ekki um bloggfærslunnar, þar sem skrifað er allt frá því að þetta sé saklaus smágjöf uppí mútur af grófustu gerð.

Ég einfaldlega sé ekkert athugavert við það að Landsbankinn gefi ráðherrum lítilsháttar gjöf í tilefni jólanna.  Þætti það í reynd skrítið ef þeir gerðu það ekki.  Þar sem þetta fólk á án efa í miklum samskiptum allt árið um kring.  Ég fékk t.d. veglega gjöf frá Kaupþing í fyrra, hinn margfræga hatt sem var svo brauðkarfa eftir allt saman, en þar sem það hefur harðnað mikið á dalnum á þeim bænum fékk ég forláta dagatal sent til mín núna sem fór auðvitað beinustu leið í ruslakörfuna með öðrum auglýsingasneplum.

En aftur af gjöfum til ráðherra.  Það ætti eflaust að setja einhverjar reglur sem færu yfir gjafir til forseta, ráðherra, þingmanna og annarra opinberra starfsmanna hjá ríki, borg eða bæ.  Það mætti hugsa sér til að mynda að gjafir sem metnar væru yfir 20.000 krónum eða svo yrðu gerðar opinberar á heimasíðum þeirra stofnanna sem starfsmaðurinn vinnur hjá eða að sett upp yrði heimasíðan www.opinberargjafir.is þar sem birtur yrðu listi allra þeirra starfsmanna ríkis, borgar eða bæja sem fengju gjafir.  Þar kæmu fram upplýsingar um gjöfina, andvirði og þann sem gefur. 

En á meðan rætt er um þessa 2.500 króna gjöf bankans til ráðherra þá væri ekki úr vegi að spyrja hvað fólki finnst um það þegar forseti þjóðarinnar hefur flogið oftar en einu sinni í boði fyrirtækja útí bæ?  Þær ferðir kosta án efa meira en eitt stykki Rioja vín  Muga árg. 2003!

Ég hef reyndar áður skrifað hér að stjórnarráðið ætti auðvitað að eiga einkaþotu fyrir forsetan og ráðamenn, líkt og önnur lönd hafa til taks fyrir sitt fólk.

Ráðherrar fengu vín frá Landsbankanum

Undantekning eða regla?

Það er spurning hvort þessar sögur séu undantekning eða að verða að reglum?  Það liggur við að maður lesi fréttir á hverjum degi um fólk sem lætur sig hverfa og birtist svo að nýju annað hvort minnislaust eða bara févana.

Ég man að fyrir nokkru síðan kom maður aftur til landsins sem talinn var af.  Sá ætlaði að segja sögu sína eftir að hann væri búinn að jafna sig á endurlífguninni, en ekkert hefur spurst til hans síðan.  Vissulega kemur manni sú saga lítið sem ekkert við, en það gæti verið áhugavert að heyra hana.

Maður handtekinn tveim árum eftir sjálfsmorð

Almenn virðing fyrir góðu starfi

Þegar ég var að lesa málgagn þjóðarinnar og eina óháða dagblaðið í morgunn þá rakst ég á grein eftir frænda minn.  Þetta er einkar áhugaverð grein um veru hans á Kumbaravogi sem öllum ætti að vera holl lesning, sérstaklega í ljósi þeirrar umræðu sem verið hefur um slík búsetu úræði.  Ég tók mér það bessaleyfi að setja inn greinina hans hér fyrir neðan og vona að það sé í lagi hans vegna.

 

 Almenn virðing fyrir góðu starfi

Nokkur umræða hefur skapast um fjölskylduheimilið á Kumbaravogi á þessu ári. Þótt mikill meirihluti þeirra einstaklinga sem ólust upp á staðnum hafi lýst Kumbaravogi sem góðu og öruggu heimili vill það brenna við að mest sé gert úr neikvæðum viðhorfum á síðum dagblaða, ekki síst af þeim sem einungis þekkja til heimilisins af afspurn. Það finnst mér miður. Ég var sjö ára gamall þegar ég kom á Kumbaravog veturinn 1967 og þar átti ég heimili til tvítugs er ég stofnaði mitt eigið heimili á Stokkseyri ásamt konu minni. Þar höfum við búið og starfað síðan. Á fullorðinsárum mínum hef ég því haft mikil samskipti við Stokkseyringa og nærsveitamenn sem þekktu og þekkja vel til Kumbaravogs. Ég hef aldrei orðið var við annað en virðingu fyrir því góða starfi sem þar fór fram, ekki síst hjá þeim sem best til þekktu svo sem fyrrverandi starfstúlkur á heimilinu og iðnaðarmenn sem unnu við húsbyggingar á Kumbaravogi. Og ég hef aldrei heyrt gagnrýnisraddir fyrr en nú eftir öll þessi ár og þá í framhaldi af umræðu um annað og alls óskylt heimili eða stofnun.

Einstaklega góðar minningar

Ég gleymi aldrei deginum þegar ég kom fyrst að Kumbaravogi ásamt yngri bróður mínum. Mér fannst eins og ég hefði stigið inn úr stormi í öruggt skjól og hlýju þegar ég hitti fósturforeldra mína Hönnu og Kristján í fyrsta sinn, og upplifði þeirra bjarta og fallega heimili. Fram að þeim tíma hafði ég ekki átt sjö dagana sæla. Ég hafði verið í vist á Norðurlandi þar sem aðbúnaður var ömurlegur, óregla mikil og kvíðinn ávallt til staðar. Raunar hafði vistin þar endað með ósköpum og við börnin send í snarhasti aftur suður. Þá tók við dvöl á ópersónulegri ríkisstofnun nálægt Reykjavík þar sem börnin voru höfð saman í stórum svefnsal með kojum upp við alla veggi og úti á miðju gólfi.

Annað var eftir því, kalt og vélrænt. Það fer hrollur um mig þegar ég hugsa til þeirra daga. Á Kumbaravogi var andinn allur annar. Þar eignaðist ég strax fjölskyldu, alvöru heimili og fósturforeldra sem sýndu mér hlýju og ástúð frá fyrsta degi. Það er erfitt að lýsa muninum á ópersónulegri stofnun og heimili fyrir þeim sem ekki þekkja til en sem betur fer þurfa fæst börn að kynnast öðru en eigin heimili. En sum okkar hefðum sennilega aldrei fengið að kynnast öðru en ópersónulegum stofnunum ef ekki hefði verið fyrir Kumbaravog og starf fósturforeldra minna þar. Þetta er hinn harði raunveruleiki málsins.

Frábær staður fyrir fjörmikinn strák

Ég var einn af þessum krökkum sem var ekki mikið gefinn fyrir bókina og inniveru en hafði þeim mun meira gaman af allri útiveru, leikjum úti í náttúrunni, og öllum verklegum framkvæmdum og stússi. Fyrir ungan strák, fullan af atorku og sköpunarkrafti, var Kumbaravogur og Stokkseyri hálfgerð paradís. Athafnafrelsið og rýmið til að athafna sig var nánast ótakmarkað, hvort heldur við að smíða kofa í túninu heima, rækta grænmeti og halda gæludýr, eða við að klambra saman fleka og stunda siglingar í fjörunni á Stokkseyri, eða þá leita að hreiðrum í móunum norður af Kumbaravogi.

Sjálfur hafði ég sérstaklega gaman af öllu sem laut að trésmíðum og var ávallt stoltur væri mér trúað fyrir krefjandi verkefni. Afstaðan á Kumbaravogi var sú að leyfa okkur að þroskast í gegnum krefjandi leik og starf, og mistækist okkur var okkur kennt að reyna aftur og gera betur. Ávallt var reynt að sjá til þess að við hefðum nægan efnivið og verkfæri í leiki okkar og uppátæki. Og fósturforeldrar mínir treystu mér og kenndu mér að treysta á sjálfan mig.

Þetta hafði mótandi áhrif á mig og lífshlaup mitt. Ég var nítján ára gamall þegar ég byggði mitt eigið einbýlishús á Stokkseyri sem ég hef búið í með konu minni og fjölskyldu allar götur síðan. Í starfi mínu sem smiður og verktaki á Suðurlandi hef ég notið góðs af því veganesti sem ég fékk og þeim lífsgildum sem ég lærði á Kumbaravogi. Dugnaður fósturforeldra minna við að ferðast með sinn stóra barnahóp um byggðir Íslands og óbyggðir hafði líka mótandi áhrif á áhugamál mín og minnar fjölskyldu.

Féllum vel inn í hópinn á Stokkseyri

Ég hafði frá fyrstu tíð góð samskipti við önnur börn og unglinga á Stokkseyri og mér fannst að við krakkarnir á Kumbaravogi hefðum ætíð fallið vel inn í hópinn og aðlagast vel lífinu á Stokkseyri. Ég varð þess aldrei áskynja að litið væri á okkur með neinum öðrum hætti en önnur börn í þorpinu og minnist þess ekki að við höfum skorið okkur úr á neinn hátt hvað varðar klæðaburð, námsaðstöðu eða aðbúnað. Í þessu sem öðru tókst fósturforeldrum mínum að skapa okkur eðlilegar fjölskylduaðstæður. Ég eignaðist strax góða vini í þorpinu sem sumir eru enn á meðal minna nánustu vina. Og þar kynntist ég einnig konu minni og lífsförunaut. Við höfum nú verið gift í tæp þrjátíu ár. Drengirnir okkar nutu þess ætíð að eiga ömmu og afa á Kumbaravogi. Hanna fósturmóðir mín var einstaklega elskuleg og hlýleg kona sem börnum fannst undantekningarlaust gott að vera nálægt. Dagleg umhyggja hennar fyrir barnahópnum fannst mér nánast takmarkalaus. Kristján fósturfaðir minn er hlýr og traustur maður, föðurlegur og gat verið strangur en þó umfram allt sanngjarn maður. Það hef ég fundið í öllum mínum samskiptum við hann í rúma fjóra áratugi. Mannúð og trúfesta hefur einkennt allt líf hans til þessa dags.

Hlýleikar með okkur fóstursystkinunum

Þegar við krakkarnir á Kumbaravogi uxum úr grasi og fórum að heiman dreifðumst við um landið og heiminn eins og gengur. Við höfum þó reynt að hafa samband, ekki síst á hátíðarstundum. Ég hef alla tíð átt góð samskipti við fóstursystkini mín og hefur það ekki breyst eftir að umræðan um Kumbaravog hófst. Ég hef fylgst með umræðunni og verð að viðurkenna að það er margt í henni sem ég á erfitt með að fá botn í. Ég kýs að líta svo á að sumt í þessari skrýtnu umræðu sé einfaldlega byggt á misminni eða misskilningi. Ummæli um að við börnin höfum stöðugt verið send á aðra bæi til að vinna eru dæmi um það. Ég minnist þess ekki að við höfum hjálpað til á öðrum bæjum utan einu sinni öll þau ár sem ég hef þekkt til Kumbaravogs, og þá stuttlega við kartöfluuppskeru. Ummæli um að við höfum sýknt og heilagt verið að safna peningum fyrir hjálparstarf eru af sama sauðahúsi. Viðtókum einu sinni á ári þátt í slíkri söfnun fyrir hjálparstarf og ég er raunar stoltur að því. Ummæli um að okkur hafi verið haldið stíft að vinnu, við höfum hvorki haft tíma til tómstunda né náms, eru illskiljanleg í mínum huga. Við unnum síst meira en krakkar á öðrum bæjum í kringum okkur, áherslan á menntun og uppbyggileg tómstundamál var meiri hjá okkur ef eitthvað er.

Niðurlag

Þegar ég hafði lokið við þessi skrif á Þorláksmessu birtist í Morgunblaðinu aðsend grein, „Kumbaravogsbörnin" (bls. 34-35), þar sem vegið er með afar ósanngjörnum hætti að fósturföður mínum og æskuheimili mínu. Sú grein ber ekki vott um virðingu fyrir umfjöllunarefninu. Þar er endurtekin ýmis gagnrýni á Kumbaravog sem við fósturbörn Hönnu og Kristjáns höfðum hrakið lið fyrir lið í yfirlýsingu sem birtist í DV í mars sl. og vitnað var til í Morgunblaðinu 9. desember sl. Í greininni er einnig endurtekin sú firra að við börnin á Kumbaravogi hefðum ein byggt húsin á lóðinni, en sjálfur þekki ég persónulega á þriðja tug iðnaðarmanna sem komu að þeim framkvæmdum. Þá er í greininni gert lítið úr viðhorfum okkar, meirihluta fósturbarnanna á Kumbaravogi, sem lýst höfum þakklæti til Kristjáns og Hönnu. Þannig er í senn farið neikvæðum orðum um heimili okkar og gert lítið úr dómgreind okkar sem fullorðinna einstaklinga. Þessi framsetning er óviðeigandi. Af gefnu tilefni er rétt að taka fram að yfirlýsing okkar var algerlega að okkar eigin frumkvæði og án vitneskju fósturföður okkar.

Ég geri mér grein fyrir því að einstaklingar geta upplifað æskuár sín með ólíkum hætti, og að ævikjör manna ráða því líka að einhverju leyti hvaða blæ æskuminningar fá á fullorðinsárunum.

En við verðum öll að reyna að gæta sanngirni í umræðu um fortíð okkar og halda til haga staðreyndum málsins. Annars er hætta á að við særum fólk að ósekju.