Almenn virðing fyrir góðu starfi

Þegar ég var að lesa málgagn þjóðarinnar og eina óháða dagblaðið í morgunn þá rakst ég á grein eftir frænda minn.  Þetta er einkar áhugaverð grein um veru hans á Kumbaravogi sem öllum ætti að vera holl lesning, sérstaklega í ljósi þeirrar umræðu sem verið hefur um slík búsetu úræði.  Ég tók mér það bessaleyfi að setja inn greinina hans hér fyrir neðan og vona að það sé í lagi hans vegna.

 

 Almenn virðing fyrir góðu starfi

Nokkur umræða hefur skapast um fjölskylduheimilið á Kumbaravogi á þessu ári. Þótt mikill meirihluti þeirra einstaklinga sem ólust upp á staðnum hafi lýst Kumbaravogi sem góðu og öruggu heimili vill það brenna við að mest sé gert úr neikvæðum viðhorfum á síðum dagblaða, ekki síst af þeim sem einungis þekkja til heimilisins af afspurn. Það finnst mér miður. Ég var sjö ára gamall þegar ég kom á Kumbaravog veturinn 1967 og þar átti ég heimili til tvítugs er ég stofnaði mitt eigið heimili á Stokkseyri ásamt konu minni. Þar höfum við búið og starfað síðan. Á fullorðinsárum mínum hef ég því haft mikil samskipti við Stokkseyringa og nærsveitamenn sem þekktu og þekkja vel til Kumbaravogs. Ég hef aldrei orðið var við annað en virðingu fyrir því góða starfi sem þar fór fram, ekki síst hjá þeim sem best til þekktu svo sem fyrrverandi starfstúlkur á heimilinu og iðnaðarmenn sem unnu við húsbyggingar á Kumbaravogi. Og ég hef aldrei heyrt gagnrýnisraddir fyrr en nú eftir öll þessi ár og þá í framhaldi af umræðu um annað og alls óskylt heimili eða stofnun.

Einstaklega góðar minningar

Ég gleymi aldrei deginum þegar ég kom fyrst að Kumbaravogi ásamt yngri bróður mínum. Mér fannst eins og ég hefði stigið inn úr stormi í öruggt skjól og hlýju þegar ég hitti fósturforeldra mína Hönnu og Kristján í fyrsta sinn, og upplifði þeirra bjarta og fallega heimili. Fram að þeim tíma hafði ég ekki átt sjö dagana sæla. Ég hafði verið í vist á Norðurlandi þar sem aðbúnaður var ömurlegur, óregla mikil og kvíðinn ávallt til staðar. Raunar hafði vistin þar endað með ósköpum og við börnin send í snarhasti aftur suður. Þá tók við dvöl á ópersónulegri ríkisstofnun nálægt Reykjavík þar sem börnin voru höfð saman í stórum svefnsal með kojum upp við alla veggi og úti á miðju gólfi.

Annað var eftir því, kalt og vélrænt. Það fer hrollur um mig þegar ég hugsa til þeirra daga. Á Kumbaravogi var andinn allur annar. Þar eignaðist ég strax fjölskyldu, alvöru heimili og fósturforeldra sem sýndu mér hlýju og ástúð frá fyrsta degi. Það er erfitt að lýsa muninum á ópersónulegri stofnun og heimili fyrir þeim sem ekki þekkja til en sem betur fer þurfa fæst börn að kynnast öðru en eigin heimili. En sum okkar hefðum sennilega aldrei fengið að kynnast öðru en ópersónulegum stofnunum ef ekki hefði verið fyrir Kumbaravog og starf fósturforeldra minna þar. Þetta er hinn harði raunveruleiki málsins.

Frábær staður fyrir fjörmikinn strák

Ég var einn af þessum krökkum sem var ekki mikið gefinn fyrir bókina og inniveru en hafði þeim mun meira gaman af allri útiveru, leikjum úti í náttúrunni, og öllum verklegum framkvæmdum og stússi. Fyrir ungan strák, fullan af atorku og sköpunarkrafti, var Kumbaravogur og Stokkseyri hálfgerð paradís. Athafnafrelsið og rýmið til að athafna sig var nánast ótakmarkað, hvort heldur við að smíða kofa í túninu heima, rækta grænmeti og halda gæludýr, eða við að klambra saman fleka og stunda siglingar í fjörunni á Stokkseyri, eða þá leita að hreiðrum í móunum norður af Kumbaravogi.

Sjálfur hafði ég sérstaklega gaman af öllu sem laut að trésmíðum og var ávallt stoltur væri mér trúað fyrir krefjandi verkefni. Afstaðan á Kumbaravogi var sú að leyfa okkur að þroskast í gegnum krefjandi leik og starf, og mistækist okkur var okkur kennt að reyna aftur og gera betur. Ávallt var reynt að sjá til þess að við hefðum nægan efnivið og verkfæri í leiki okkar og uppátæki. Og fósturforeldrar mínir treystu mér og kenndu mér að treysta á sjálfan mig.

Þetta hafði mótandi áhrif á mig og lífshlaup mitt. Ég var nítján ára gamall þegar ég byggði mitt eigið einbýlishús á Stokkseyri sem ég hef búið í með konu minni og fjölskyldu allar götur síðan. Í starfi mínu sem smiður og verktaki á Suðurlandi hef ég notið góðs af því veganesti sem ég fékk og þeim lífsgildum sem ég lærði á Kumbaravogi. Dugnaður fósturforeldra minna við að ferðast með sinn stóra barnahóp um byggðir Íslands og óbyggðir hafði líka mótandi áhrif á áhugamál mín og minnar fjölskyldu.

Féllum vel inn í hópinn á Stokkseyri

Ég hafði frá fyrstu tíð góð samskipti við önnur börn og unglinga á Stokkseyri og mér fannst að við krakkarnir á Kumbaravogi hefðum ætíð fallið vel inn í hópinn og aðlagast vel lífinu á Stokkseyri. Ég varð þess aldrei áskynja að litið væri á okkur með neinum öðrum hætti en önnur börn í þorpinu og minnist þess ekki að við höfum skorið okkur úr á neinn hátt hvað varðar klæðaburð, námsaðstöðu eða aðbúnað. Í þessu sem öðru tókst fósturforeldrum mínum að skapa okkur eðlilegar fjölskylduaðstæður. Ég eignaðist strax góða vini í þorpinu sem sumir eru enn á meðal minna nánustu vina. Og þar kynntist ég einnig konu minni og lífsförunaut. Við höfum nú verið gift í tæp þrjátíu ár. Drengirnir okkar nutu þess ætíð að eiga ömmu og afa á Kumbaravogi. Hanna fósturmóðir mín var einstaklega elskuleg og hlýleg kona sem börnum fannst undantekningarlaust gott að vera nálægt. Dagleg umhyggja hennar fyrir barnahópnum fannst mér nánast takmarkalaus. Kristján fósturfaðir minn er hlýr og traustur maður, föðurlegur og gat verið strangur en þó umfram allt sanngjarn maður. Það hef ég fundið í öllum mínum samskiptum við hann í rúma fjóra áratugi. Mannúð og trúfesta hefur einkennt allt líf hans til þessa dags.

Hlýleikar með okkur fóstursystkinunum

Þegar við krakkarnir á Kumbaravogi uxum úr grasi og fórum að heiman dreifðumst við um landið og heiminn eins og gengur. Við höfum þó reynt að hafa samband, ekki síst á hátíðarstundum. Ég hef alla tíð átt góð samskipti við fóstursystkini mín og hefur það ekki breyst eftir að umræðan um Kumbaravog hófst. Ég hef fylgst með umræðunni og verð að viðurkenna að það er margt í henni sem ég á erfitt með að fá botn í. Ég kýs að líta svo á að sumt í þessari skrýtnu umræðu sé einfaldlega byggt á misminni eða misskilningi. Ummæli um að við börnin höfum stöðugt verið send á aðra bæi til að vinna eru dæmi um það. Ég minnist þess ekki að við höfum hjálpað til á öðrum bæjum utan einu sinni öll þau ár sem ég hef þekkt til Kumbaravogs, og þá stuttlega við kartöfluuppskeru. Ummæli um að við höfum sýknt og heilagt verið að safna peningum fyrir hjálparstarf eru af sama sauðahúsi. Viðtókum einu sinni á ári þátt í slíkri söfnun fyrir hjálparstarf og ég er raunar stoltur að því. Ummæli um að okkur hafi verið haldið stíft að vinnu, við höfum hvorki haft tíma til tómstunda né náms, eru illskiljanleg í mínum huga. Við unnum síst meira en krakkar á öðrum bæjum í kringum okkur, áherslan á menntun og uppbyggileg tómstundamál var meiri hjá okkur ef eitthvað er.

Niðurlag

Þegar ég hafði lokið við þessi skrif á Þorláksmessu birtist í Morgunblaðinu aðsend grein, „Kumbaravogsbörnin" (bls. 34-35), þar sem vegið er með afar ósanngjörnum hætti að fósturföður mínum og æskuheimili mínu. Sú grein ber ekki vott um virðingu fyrir umfjöllunarefninu. Þar er endurtekin ýmis gagnrýni á Kumbaravog sem við fósturbörn Hönnu og Kristjáns höfðum hrakið lið fyrir lið í yfirlýsingu sem birtist í DV í mars sl. og vitnað var til í Morgunblaðinu 9. desember sl. Í greininni er einnig endurtekin sú firra að við börnin á Kumbaravogi hefðum ein byggt húsin á lóðinni, en sjálfur þekki ég persónulega á þriðja tug iðnaðarmanna sem komu að þeim framkvæmdum. Þá er í greininni gert lítið úr viðhorfum okkar, meirihluta fósturbarnanna á Kumbaravogi, sem lýst höfum þakklæti til Kristjáns og Hönnu. Þannig er í senn farið neikvæðum orðum um heimili okkar og gert lítið úr dómgreind okkar sem fullorðinna einstaklinga. Þessi framsetning er óviðeigandi. Af gefnu tilefni er rétt að taka fram að yfirlýsing okkar var algerlega að okkar eigin frumkvæði og án vitneskju fósturföður okkar.

Ég geri mér grein fyrir því að einstaklingar geta upplifað æskuár sín með ólíkum hætti, og að ævikjör manna ráða því líka að einhverju leyti hvaða blæ æskuminningar fá á fullorðinsárunum.

En við verðum öll að reyna að gæta sanngirni í umræðu um fortíð okkar og halda til haga staðreyndum málsins. Annars er hætta á að við særum fólk að ósekju.

Og hvað

Ekki það að ég ætli að halda verndarhendi yfir þessari blessuðu stúlku en ritgerðasamkeppni er nú einu sinni ritgerðasamkeppni.  Væntanlega var ekki skilyrði um að skrifa sanna sögu því oftar en ekki þegar maður skrifar ritgerð skrifar maður um eitthvað allt annað en sannleikann, lætur hugann reika og en það er kannski full langt gengið að deyða föður sinn til þess að vinna..... og þó?

Falsaði fráfall föður í ritgerðarsamkeppni

Íþróttamaður ársins er kona !

Kæra Margrét Lára til hamingju með kjör sem íþróttamaður ársins 2007.  Þú átt þennan titil svo sannarlega skilið eftir frábæra frammistöðu síðustu tvö ár.  Það hefur verið aðdáunarvert að fylgjast með þér og þínu liði.

Viðtak þitt eftir afhendingu verðlaunaða ætti að vera mörgum, ekki íþróttamönnum, hvatning til góðra verka og meta fjöldann í kringum sig hvort heldur sem er í íþróttum eða öðrum félagsmálum.  Það var einstaklega ánægjulegt að heyra hve hlýtt þú hugsar til hópsins og hve mikils þú metur fólkið í kringum þig. 

Það er vissulega rétt að íþróttafólk er öðru fólki á öllum aldri mikil hvatning og því er það sérlega mikilvægt að það fólk sem í framlínunni stendur sé öðrum góð fyrirmynd.  Það er akkúrat fólki eins og þér að þakka að börnin okkar leitast við að standa sig vel í íþróttum sem er afar brýnt þar sem næsta besta forvörn barna eru einmitt íþróttirnar.  Ef börn iðka íþróttir eru mun minni líkur á að þau leiðist út í óæskilegan félagsskap eða hefji drykkju ung.  Takk fyrir það!

Margrét Lára íþróttamaður ársins

Svona myndi ég vilja hafa það

Þetta er auðvitað bara frábært.  Þetta er kannski ástæðan fyrir því að ég bý ekki í einbýlishúsi, frúin myndu ekki samþykkja þetta - allavega ekki þegjandi og hljóðalaust.

Gleðilega hátíð kæru bloggvinir.

Skemmtilegur leikur

Stórskemmtilegur grínisti, alveg hreint frábær og hefur án efa komið aðstandendum til þess að brosa út í annað.  Spurning um hvort maður fari ekki og biðji Ragga í Space að geyma eins og 80 kort eða svo.

Sendi jólakort frá himnum

Hvað með nýársávarp Bessastaðabóndans

Ég hlakka til þess að geta fylgst með nýárs ávarpi forseta á youtube - Þá gæfist ríkisútvarpinu kostur á því að klippa ávarpið í tvennt og selt í auglýsingahlé - ég er reyndar ekki viss um að upphæðin yrði sú sama og í auglýsingahléi skaupsins þar sem talsvert færri horfa á nýárs ávarp forsetans.  En þeir sem vilja alls ekki sjá auglýsingar á milli geta farið á Youtube og horf á ávarpið í einni heild.

 

Drottningin á YouTube

Lögreglan kom í heimsókn á aðfangadag

Það var skemmtilegur aðfangadagur í gær en ég held samt að yfir daginn hafi hápunktur dóttur minnar verið þegar hún fékk heimsókn frá lögreglunni.  Hún hafði verið svo klár og svarað öllum umferðarspurningunum rétt sem hún skilaði inn.  Heppnin var svo með henni því hún var dregin út og fékk sendan bókaglaðning frá lögreglunni.  Hún hefur gert lítið annað en að lesa bókina fyrir litlu systur sína, já og segja henni mikilvægi þess að líta til beggja hliða áður en maður gengur yfir götu.

Nú þegar ég kom heim eftir hádegið eftir óvenju stuttan vinnudag þ.e ekki nema 4 klukkustundir eða svo þá var hafist handa við að undirbúa pakkaútkeyrsluna sem er allaf eitt af því skemmtilegasta sem maður gerir á hverjum jólum - alltaf gott að fá smákökur í hverju húsi þó svo maður hafi nú alls ekki gott af því að borða svo mikið sem eina köku.

Eftir pakkaútkeyrsluna fóru allir að taka sig til og fara í sitt fínasta púss áður en við færum til tengdaforeldranna til þess að halda aðfangakvöld.  Borðaður var dýrindismatur sem sumir skoluðu niður með eðal rauðvíni en aðrir bara með árgerð 2007 af jólaöli frá Agli Skallagrímssyni (góður árgangur það).  En auðvitað er alltaf mest spennandi hjá krökkum á öllum aldri þegar byrjað er að taka upp jólapakkana - það var alltaf skemmtilegt þegar dæturnar spurðu "hvenær megum við byrja að taka upp jólapakka" - þessi spurning kom á u.þ.b 5-10 mín fresti allt kvöldið  og þær voru reyndar alveg steinhissa að hvað tíminn var lengi að líða.

En allt tekur þetta enda og þegar búið var að ganga frá öllu sem við kom matarborðinu þá var gengið í það mikla verk að taka upp jólapakkana.  Þar kom ýmislegt í ljós og fengu allir eitthvað fallegt.  Þegar þessari aðgerð lauk má segja að stelpurnar hafi verið orðnar frekar þreyttar enda tók þetta örugglega rúmar tvær klukkustundir eða svo.

Það gátu því allir haldið til koju saddir, sælir og glaðir með boðskap jólanna í huga nú sem endranær.

Söguhringur Reykjavíkur - Nú ætti Menningar- og ferðamálaráð að vakna.

Nú er tækifæri til þess að merkja allar styttur og listaverk í Reykjavík.  Þar sem þeim fjölgar stöðugt sem eiga GPS staðsetningartæki. 

Menningar- og ferðamálaráð Reykjavíkur gæti látið útbúa nokkra skoðunarhringi sem menn gætu skráð inn upphafspunkt hjá einverri styttu t.d Jón Sigurðsson eða Leif Eiríkssyni.  Síðan yrði keyrt um bæinn í söguferð.  Á hverjum stað fyrir sig yrði settur upp fm sendir þar sem fólk gæfist kostur á að stilla útvarpið í bílnum eða í farsímanum og hlustað á stutta frásögn af persónu, húsi eða sögu.

Þannig væri hægt að gera skemmtilega hringi fyrir t.d persónur, hús eða aðra staði og almenningi gæfist kostur á að fara í þessa hringi sér að kostnaða lausu en til ómældrar skemmtunar.

 

Jesúbarnið fær GPS í jólagjöf

Hefði getað ollið ómentanlegu tjóni.

 

Það var ekki heppni skemmdarvargsins að ekki fór verr.  Það hefði getað kostað meira en bara peninga ef lögreglan hefði þurft að hraða sér í forgangsútkall og ekki komist.

Spurning hvort dómarinn ætti ekki að dæma varginn til vinnu á hjólbarðaverkstæðis yfir eina vertíð eða svo t.d. í vor.  Ég get rétt ímyndað mér að það sé ekki auðveld vinna og hann mun því hugsa sig tvisvar um áður en gerir þennan óleik aftur !  En það væri vissulega eftir að hann hefur klárað fulla meðferð á Vogi sem ætti auvðitað að vera skilda að allir þeir sem keyra ölvaðir færu strax í !

Jólavina samsærið

Eins og á mörgum vinnustöðum þá er leyni jólavinaleikur í gangi.  Alveg þrælmagnaður leikur og skemmtileg afþreying til þess að lífga uppá snjólausa jólatíð.  En nú er það komið á hreint þ.e jólavina samsærið.....

Leyni jólavinur minn byrjaði með pomp og prakt á þriðjudaginn var með því að skreyta skrifborðið mitt með fallegri jólaseríu og beið mín einnig þessi fína jóla kanna undir kaffisopann úr kaffigarðinum.  Ég var svo lánssamur að minn var virkur en hinsvegar var vinkona mín hér með algjörlega óvirkan leyni jólavin.

En hvað gerðist !!??

Minn hvarf og jólavinur vinkonu minnar birtist svo um munaði og hefur verið í stanslausu starfi frá því á þriðjudaginn - Samsærið er því að hann hefur hugsanlega komið mínum leyni jólavin fyrir kattanef - tekið pakkana og er nú að nýta sér þær til þess að gleðja sinn vin - ekki slæmt það......

en hér með er auglýst eftir leyni jólavini mínum......